Wo es dann bloss mi Laache,
Dat ich als kleine Panz ens hatt.
Verlore en dä Johre,
Irjendwann he en dä Stadt.
Laache, esu wie fröher,
Einfach su us vollem Hals un voller Loss.
Fröher dät dat klappe,
Wie et jing, domols han ich et jewoss.
Hück klingk et fass better,
Klingk falsch un nit mih vertraut.
Ich merk et jo ald selver,
Mi Laache dat klingk vill ze laut.
Wo ess dann bloss dat Staune
Un die Freud üvver?n Kleinigkeit?
Jeheimnisvolle Dinge
Jitt et lang nit mih, m?r weiß jo Bescheid.
Ich wor Tarzan, dä kleine Prinz,
Han met Robin Hood die Schläächte jehetz.
Dät och em Draum noch des naachts för alles kämpfe,
Voller Moot met mingem kleine Hätz.
Ich dät dich beschötze, denn dat jrößte Wunder, dat wors du.
Schlofe allein em Büdche, un sich föhle su wie Winnetou.
Wo es dann bloß mi Metleid,
Dat ich als kleine Panz ens hatt.
Verlore en dä Johre,
Irjendwie avjestumpf un ze satt.
Dat Metleid met däm Vuggel,
Dä mich aansoch, weil hä nit mih fleje kunnt,
Ich kunnt em och nit helfe,
Doch hä fohlt, dat ich si Leid verstund.
Ävver ich fing et widder, mi Laache, ich jläuve dodraan.
Ich weiß jo, et weed jelinge,
Wenn ich widder staune kann un Metleid han.
Jo mi Laache, dat fing ich widder,
Wenn ich widder staune kann un Mitleid han.